Patrząc na historię ludzkości można jednoznacznie stwierdzić, iż na każdym kroku człowiek próbował naśladować naturę. Problem utraty zębów i liczne próby zastępowania ich innymi materiałami znane były od kilku tysięcy lat. Znaleziska dowodzą, że ludzka pomysłowość i determinacja, by stworzyć odpowiedniki zębów ludzkich nie mają sobie równych.

Głównymi materiałami jakie stosowano do wytworzenia zębów zastępczych były: kość słoniowa, perły, muszle, kości zwierzęce, a także ceramika i metale szlachetne. Współczesna implantologia narodziła się w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego wieku w Szwecji dzięki badaniom prowadzonym przez profesora Per-Ingvara Branemarka.

Profesor Branemark jest lekarzem ortopedą, interesował się wówczas krążeniem krwi w kości i procesami gojenia się ran. W swych badaniach posługiwał się urządzeniem optycznym umieszczanym chirurgicznie w kości królika, na którym przeprowadzano eksperyment. Technika ta nie była niczym nowym. Podobnych komór obserwacyjnych używało wielu innych badaczy. Cóż jednak było istotne? Fakt, że zawsze gdy komorę obserwacyjną wykonano z tytanu, następował ciekawy proces. Profesor Branemark posługując się techniką mikroskopii przyżyciowej zauważył, że zawsze, ilekroć wszczepiał w kość urządzenie optyczne w obudowie z tytanu w sposób możliwie bezurazowy, kość bardzo silnie przywierała do powierzchni tytanowej, czego nie zaobserwowano przy wykorzystaniu innych metali. Branemark zrozumiał jak ogromne znaczenie może mieć ten nowy mechanizm nie tylko dla implantów dentystycznych, ale także innych gałęzi medycyny np. ortopedii. Zjawisko zrastania się żywej tkanki kostnej z powierzchnią tytanową implantu określane mianem osseointegracji stało się podstawą rozwoju współczesnej implantologii. Profesor Per-Ingvar Branemark

Pierwsze implanty wykonane z czystego tytanu profesor Branemark założył w 1965 roku i od tego czasu są one stosowane z powodzeniem przez miliony ludzi na całym świecie jako najlepsze rozwiązanie problemu braków w uzębieniu.